parauletes i pianets

-Os músicos non son de ningún sitio.

Na habitación do hotel observa
os calcañares, o revés
do seu corpo. -Por que
non te descalzas?
Quero ver o que pasa cando tocas.

Faleille do veciño: -Cres
que lle doen os labios?
- Eu non toco a trompeta.
- Ven aquí.

Detense nas feridas.
-Son cicatrices? -Non.
A pel vólvese dura
pero quedan
as marcas. -Son pregos?
-Non me doen.

Achégase á ventá. A señora do baixo
baleira o cubo diante do portal.
-Hai meses que non chove.
O chan está moi seco, parece que ten
sede. -Queres ver como se abre?

-O deterxente non é un río.

Ás veces tarda días en facer as maletas.
-As cidades, os coches,
as horas que toquei.

Non se pode dicir que estivésemos xuntos.
(A contaminación, as diferenzas.)

-E despois que fixestes?
-Onde a pel se concentra é coma un vello,
se lle acaricio os pés teño a impresión
de que podo tocar toda a súa vida.
-Pregunt´cheslle algo?
-As cicatrices son o seu silencio.
(Os calcañares son o seu traballo.)
-É vulnerable ao tacto. Non é humilde.

Díxome: -Abre a ventá.

Confunde a súa imaxinación coa súa memoria.-Os músicos non son de ningún sitio.

Lúa, Os hemisferios, Maria do Cebreiro



Cançó del bes sense Port, Poveda cantant Maria-Mercè Marçal